Początki emalii to czasy starożytne. Znali ją starożytni Egipcjanie - inkrustowali emalią medaliony i drogocenną biżuterię. Emaliowanie tak pojęte to jedna z najstarszych metod zdobniczych na świecie.  Sproszkowane surowce mineralne (piasek, glina, kreda z dodatkiem topnika –boraksu i pigmentów mineralnych) nanoszono na przedmioty złote i miedziane następnie wypalano w temperaturze 800c-900C otrzymując trwałe, piękne, kolorowe powłoki.
Do XVII wieku postępuje rozwój emalii dekoracyjnej (dzisiaj określalibyśmy ją jako jubilerską) polegający na udoskonalaniu nanoszenia kolorowych warstw emalii (emalia komórkowa -przegródkowa; emalia żłobkowa; emalia limuzyńska -malarska, emalia węgierska –drutowa).
Dopiero XVIII wiek przynosi nowe rozwiązania technologiczne i zastosowanie emalii jako warstwy ochronnej na stal lub żeliwo. Szwedzki chemik Sven Rinmann, około roku 1782 przeprowadza próby ochrony żelaza przez pokrywanie emalią. W roku 1799 Anglik Samuel Sandy Hickling patentuje swoją metodę ochrony metalowych naczyń szklistą warstwą. Od tego momentu następuje gwałtowny rozwój tej gałęzi przemysłu. Emalia trafia do szerokiego użytku do produkcji naczyń stołowych, garnków, elementów sanitarnych, tablic i szyldów odpornych na warunki atmosferyczne. Elementy metalowe i żeliwne które można wytłoczyć pokrywane są kolejnymi warstwami emalii, które po zeszkliwieniu w temperaturach 800C-900C nadają naczyniom inne własności . Są odporne na zarysowania, ścieranie, na kwasy i substancje chemiczne, są kolorowe i estetyczne. XVIII i XX wiek do lat 70-tych to rozwój tej gałęzi przemysłu i produkcja na szeroką skalę. Koniec wieku XX wraz z pojawieniem się nowych technologii, taniej produkcji naczyń wielowarstwowych kompozytowych ze stali nierdzewnej, masowej produkcja porcelanowych i porcelitowych naczyń oraz nowe rodzaje tworzyw sztucznych spowodowały zmniejszenie popytu na naczynie emaliowane.